My death shall be, however trivial, only trivial to the scale the universe and history are vast. So I imagine that the most dramatic of situations would be the ideal finale. Where all good things come shining out. When all things most trivial in ordinary will define how fate's woven. A time when past and future sharply meet. And I'm there and, even as the smallest of creatures, change the course of all things. That death would be where all parallel lines meet; where my soul becomes, at the tiniest moment, the most important thing in the world. And then, the beautiful, I'm so weak for love. I will carry the love with me to that very momentum. My death, I dream, shall be at a moment where the world's about to end, at the centre of one kind of an apocalypse. Where all the voices of world are calling. And all things will get most intense; sorrow, joy and love. When time and space bend and, when I look beyond, it's an infinite horizon of a whole history. When everything's millions of times more intense. And with it, my forever love, is pushed with an unstoppable force unto the centre of everything, written unto the eternity.
■
I'm watching an exciting pop musical performance from the America in the 60s, by The Pointer Sisters, and their funny moves, and the care-free audience with those strange moustaches and puffy clothes. When with the navy my dad used to go to the US, around that time and before. He must have liked it there. Now, aged, he is stuck here in this dead city. It sharply occurs to me; a seemingly painful dichotomy for him of that place and time and here and now. It must be sad but hazy by time. You know, some of us never actually made it to the post-revolution, or some parts of us.
"..and if you move, real slow and let it go...I'm so excited, I just can't hide it, I'm about to lose control and I think I like it"
■
من فارسی ام را همیشه خوب نمی نویسم. یعنی هر چقدر انگلیسی بدانم، فارسی کمتر می دانم. فارسی روزمره، زبانی که مولد نیست و منتشر و متنوع نیست، قیمت خودش را دارد. اما در یادداشت های این کمینه نظراتی قابل بحث آدم های جدی هست که حتی اگر خیلی فنی ارایه یا دفاع نشده باشند لا اقل محصول نظام و منطق اند. مثلا بحث غیبت مکانیزم ها در طرح نوین چیزها در "community development" و همینطور ارزش و اثر ممکن ادعاهایی که در "نفرین قلمرو" آورده ام. دارم فکر می کنم چرا احتمال اینکه در میان کسانی که اینها را خوانده اند آن آدم جدی علاقه مند بوده باشد، ناچیز است. به یک روش این پاسخش است: سوای از اینکه خواندن یادداشت هایم الزاما شیرین ترین تجربه ادبی نیست، خواننده ها یا سوادشان نمی رسد یا آنقدر که مثل حامد قدوسی با سواد و قابل احترام هستند، در آن جایی در طیف زیر قرار دارند که، گاه خودپسندانه، از نظر کردن خودداری می کنند. طیفی که یکسویش فیلسوف باشد (دور دور از تن دادن به واقعیت روزمره) و سوی دیگرش سیاست مدار/گذار (که نمی تواند در برابر واقعیت های دور و ورش تعارف بکند.) دانشمندان و دانشگاهیانی که فلسفی مآب نیستند (مثل قدوسی) در میانه این طیف هستند و من، هم در مضمون و هم در روش شناسی، عموما با آن دو سر مشغولم. البته که این یک نظر حساب شده نیست ولی به گمانم خیلی بی راهه نمی رود.
■
فروردين 88، فقط چند ماه از زماني گذشته كه با شادي از فقدان پدرش مي گفتيم. از دست دادن اوليا دردناك است. از دست دادن خواهر و برادر استرس متفاوتي دارد. بويژه كه گاهي فقط خواهر يا برادر نيست كه يك دوست هم هست. شايد، و من اميدوارم، شادي چند ماه ديگر، يك سال ديگر، شكسته و ناتوان از اين غم نباشد ولي همان يك لحظه درك اتفاقي كه افتاده است، همان يكساعت مزه مزه كردن آنچه قرار است بپذيرد، كه ديگر برادر نيست به اندازه يك ابديت طول مي كشد. آنقدر طول مي كشد، طول مي كشد، كه برسد هرچه براي پشيماني و حسرت و دلتنگي هست رو شود. آنقدر چگال است، ناجوانمردانه سريع است، كه هرچه براي پشيماني و حسرت و دلتنگي هست يك شوك بشود.
براي چند دقيقه اي، براي هر مدتي كه شادي من را بخواند، همه عقيده و برخوردم با مرگ را كنار مي گذارم. شادي حقش است كه بهشتي وجود داشته باشد.
■
That's the world for me. There's nothing fascinating about it. It's hopeless, dark, scary, barren. Adjectives are abundant, will is not. Now it's funny how a most minute experience reminds you how it felt to cling to hope again. It's that perhaps I should expect my imagination resurrects; Imagine a machine with no drive in all the gears and motors. A robot lost in wastes.
A lose of hope is a lose of faith. In all the promises the world made you. But there's no force in the decrees of Gods.
Memory fails me. I bear boring company of an exhausted Muse and her weak excuses. I'll finally fall when I least expect it and she won't lend a hand.
Void of all the amusements of a life full, world loses all its glory of abstraction. Food is as material as it gets and I as animal as I am. It's the usual channels to win the hearts of nihilists.
■
In the afternoon, unloading furniture and other stuff from the truck. They used to be my sister's. But her family is about to leave Iran for another country. I didn't have any anticipation of what'd become of me, moving few heavy objects. Well, dead beat. So I figure I leave them without the final arrangement. Tired? I know the perfect spot to relax. There on the floor where I can feel the warmth of the setting sun dying away. Under the magical luminescence of the green lustre to my eyes' delight I slowly convince myself I can hear an unhurried rhythm relaxes my grip of the world. I don't remember when I lit the cigarette. Oh and I understand that for few minutes the spectres of unfortunate somehow dare not to interfere with this world. And to get the most out of it is there any ephemeral hubby? I guess. I check out gramophone records from the arrived fleet in the most prolonged manner.
■
Once I come out of this strong depression phase alive that means I've solved even more fundamental principles. If I survive I'll be powerful and the world may want to fear or otherwise welcome me once again. Or else I'd be a complete loser.
I haven't had any exercise past few months. It's bizarre how fast one grows belly.
■
يك كتابي بود بچه تر كه بوديم، به اسم "خنگ آبادي ها" به گمانم نوشته ي كستنر بود، يا شايد كس ديگر. ديدم اين چند روز اين ور و آن ور مردم كمي فهميده تر دارند "هوش برتر ايراني" را تو صورت ملت مي كوبند كه ياد آن كتاب افتادم. آخر وقتي اعتقاد قلبي ات اين باشد كه مردم كشورت از خنگ ترين آدم ها هستند، اين تصوير كميك كه آنها خود را از باقي جهان باهوش تر مي دادند فقط عقيده ات را تاييد مي كند.
■
خانم پرستو دوكوهكي، نويسنده وبلاگ زن نوشت، از غزه نوشته. همينطور نوشته كه دارد به تغيير شغل فكر مي كند. اگرچه حرفي در اين باره نزده، آيا ممكن است تغيير شغل از روزنامه نگاري معني اش اين باشد كه وبلاگش را رها كند؟ نوشتن در وبلاگ، براي همه، ارتباطي با زندگي روزمره و شغل دارد. مثلا من اينكه چه مي نويسم و چطور، و يا چه نمي نويسم، مربوط است به اين كه مسير شغلي ام چيست و محدوديت هايي كه دارم، محدوديت هايي كه يك خبرنگار با طبيعت كاري اش به گونه اي ديگر دارد و هم مطلع است و هم متمايل به به اشتراك گذاشتن ايده ها و اخبارش. زن نوشت از اولين و مهمترين وبلاگ هايي بود كه به خواندنش عادت كردم و به گمانم از قديمي ترين و مهمترين هاي وبلاگ فارسي هم باشد. در هر حال چيزي نوستالژيك است براي خودش.
■
دارم از صفحه گرام هايم فهرست تهيه مي كنم، از روي تاريخ آنهاييشان كه از ___ گرفته ام متوجه شده ام كه او و همسرش سال هاي 1976 و 1977 در سفارت ايران در يوگوسلاوي بودند. نمي دانستم اين ديسك هاي واينيلي دوره اي كوتاه از تاريخ پرفراز اروپاي شرقي كمونيست را ديده اند، آن هم از ديده بان سفارت ما كه تلويزيونمان آن وقت ها و بعدها، اسلام-زده، تمام راه تا كرواسي، تا بوسني و هرزگوين، تا مونتنگرو، تا كوزوو و تا صربستان، ما را مشغول خبرهايش مي كرد.
■
در هنگام انتظار است كه هر چه خيال نامعمول است به ذهن مي آيد. محتوا گاه از روياي ديشب است و فرمش را خدا داند.
آخر مگر مي شود آدم بنشيند قصه ناصرالدين بشنود و ناسزا نباشد كه روانه روح اجداد فقيد نكند. فلاكت كردارش بر ما باقي شد. خوب آخر قربانشان بشوم شما پس در وقتتان براي اين مملكت چه غلطي مي كرديد كه آنطور مي شد كه شد؟ حال اولي الامر چنان بود كه رفت. حال ما هم همان رخوت و هيئت تماشاچي و به معيت دوستان ذره اي غرولند كنيم كه اين باز همان آش است. اين كريم الطرفين ها اميدوار نيست. مگر همت كنيم تا اولادمان شكر خدمت به ادا رسانند. به قضيت كياست خود هركس خدمتي كناد كه مملكت را علتي پديد آمده لاعلاج مي نمايد.
■
طوماري داشتند مفصل، هزارتو صدايش مي كردند. وقت آمد و وقت رفتش قانع بودم به لِحاظ عنوان. فرق مزاج بود. بنويسم اينجا آخر شد كه به ياد داشته باشم اهل كلام، از آن نسل كه من بودم، زمان به هنر كيميا مي كردند و لغت به ادب لحيم. مغز تر كردند و فرمايش صله بود براي ياران. نقل ميرزاي پيكوفسكي سليس است و تكرار من از آن ثقيل. تكرار صورت است به آرزوي سرايت شيريني.
■
من به طرز به شدت تنبل مآبانه اي هفته هاي گذشته را به موسيقي گوش كردن، كنياك خوردن و سيگار خوب كشيدن گذرانده ام. باقي كارهايي كه در اين ميان كرده ام حاشيه است؛ ترجمه متون ___، راه اندازي گروه مطالعاتي زنان ___، فعاليت هاي سياسي، مطالعات ___ و پيگيري يك قرارداد تجاري
+++
از مهمترين ايده هاي اين هفته ام درباره كيفيت زنانگي بود و نگاه زن به خود. ايده از تركيب "پوست لطيف" در ذهنم آمد. ايده چنين است: زن، رهاي از كليشه هاي سنت و فرهنگ و جامعه، به خودش نگاه مي كند، به تنش، دستي مي كشد بر پوستش و لطافت آن را در مي يابد و ظرافت آن را جستجو و ظرافت خودش را كشف مي كند. در برابر چنين موجودي، خودآگاه از خود بدين طريق، من مرد، يا زن، بايد با وسواسي شايسته و متناسب برخورد بكنم. اين تناسب و شايستگي چگونه است كه بتواند در برابر خطابه فمنيست و ديندار و مدرنيست و ليبرال و غيره كم نياورد؟
فكر كردم براي اصلاح ايده ام در اين باره نگاهي به نظرات ديگران بياندازم و ببينم كجا زنان، و شايد مردان، اين كيفيت را جستجو كرده اند و درباره اش نوشته اند. كجا زني نشسته و نوشته كه چه كيفيتي در خودش يافته. بيشتر آنچه در يك جستجوي اوليه در اينترنت پيدا كردم عموما مربوط بود به نگاه به خود و تاثير منفي رسانه و غيره و غيره. همان موضوع كه مثلا زنان نگران هيكل خود هستند و غيره. اما درباب خود اين كيفيت چيزي نيافتم. اگر كسي اينجا از منبعي و نوشته اي در اين باب خبر دارد، خواهش مي كنم به من معرفي كند.
من فرض و كليشه اي در ذهن ندارم، اما حاضر به رها كردن حقيقت نيستم كه نكند سنتي خطاب بشوم. در ضمن به نطرم رسيد مرداني كه به زنان خوب نگاه نكرده اند، و اين كيفيات را نيافته اند، اغلب به ندرت رفتاري درخور زنانگي آنها دارند. همينطور است بحث در باب مردانگي. در هر حال مدتي است كه در فكرم بحث جنسيت را بيشتر بررسي كنم.
+++
اوباما رييس بزرگتين اقتصاد و قدرت سياسي جهان شد. اميد دارم اين بازه زماني كه مديريتي معقول تر قابل پيش بيني است موازي شود با جرياني معقول تر در ايران. منظورم البته برتري اصلاح طلبان نيست. من به آدم هاي ايران اميد ندارم، به قلمرو ايران اما چرا.
به كسي گفتم ايران امروز من را ياد چين اواخر جنگ سرد مي اندازد. هر اندازه اين ايده مسخره به نظر او رسيد، و مسخرگي آن نه از قياس جمعيت ايران با چين بلكه از كيفيت حكمرانان آن مي آيد-- خوشبختانه وزير كشور، كردان، تمام تلاشش را كرد تا مطمئن شود ما نمونه اي از مسخرگي فرد بلندپايه سياسي داريم كه در شان مثال زدن در كتاب هاي درسي باشد-- ولي كليشه جايگاه و منابع طبيعي ايران، هر اندازه نه خيلي بر جسته تر از بسياري كشورهاي ديگر، مي تواد بنيه بسياري كارها باشد. يا نه؟
حرف تيتر اوباما براي خودش سخن مي گويد: "اگر هيچ كسي اينجا هست كه هنوز ترديد دارد كه آمريكا جايي است كه همه چيز ممكن است؛ كسي كه هنوز مردد است كه آيا روياهاي موسسان ما در زمان ما زنده است؛ كسي كه هنوز قدرت دموكراسي ما را زير سوال مي برد، امشب جوابشان را داريد."
+تفکرات خام يک لرد حول و حوش يک اوباما و يک ايران
+حسین فهمیده و سمند تازه اش
+++
بوش هنوز انتخابات تمام نشده به دنبال شغل جديد مي گردد. بچه ميليونر هارواردي اگر خانه نشين بشود مايه سرزنش خانواده و همسايه است. براي پيدا كردن يك شغل مناسب براي يك رييس جمهور سابق اما افراد بسياري به كمك مي شتابند. Tim Dowling به عنوان نمونه دور و بر جهان مقام هايي كه خالي شده اند را يك به يك بررسي كرده و در مجموعه پيشنهاداتي براي بوش گردهم آورده است. اتفاقا جاي خالي كردان را هم ناسب حال يافته، بويژه در مقايسه با كردان جرج بوش چند مدرك واقعي دارد. اگر بوش كتابدار بشود احتمال ملاقات من با او زياد نيست. اما گزينه ديگر جاي Doctor Who است كه خوب من شخصا موافقم. فكر مي كنم بوش به اندازه Christopher Eccleston قديمي كله خر است، و ديدن او در حالي كه مجبور است در شرايط خطرناك خودش به تنهايي تصميم بگيرد نويد هيجان و تفريح بيشتر است.
Guardian: George, we've got just the job for you
+++
يه خواننده و دار و دسته ي مطربش براي مردم برنامه اجرا مي كنند و من با ديدن شدت هيجان اين مردم مطمئنم ام آنها را مي شود از همين جا مستقيم به ميدان جنگ برد. اين حقيقت قدرت چهره عمومي است؛ همراه كردن جمعيتي قابل توجه از مخاطبان. در نهايت تصميم گيري هاي كشور را، هم در ايران و هم در آمريكا، حزب و گروه و مشاور و غيره با هم مي گيرند، از هاشمي ثمره تا كاندوليزا رايس. شخصي ترين انتخاب هاي رييس جمهور روزولت، مثل بسياري ديگر در غرب، شايد نه تصميمات سياست هاي عمومي مثلا در باب بيمه درماني بلكه در متن سخنراني هايش بود. اما در ايران هيچ ايده اي از چهره عمومي وجود ندارد. رسانه ها بنگاه خبرپراكني حزبي هستند و دولتيان ملغمه اي از حرف هاي خشك و رسمي و گاه پردردسر ارايه مي دهند. گهگاه خاتمي هايي هستند كه حرف زدنشان جمعيت هاي بزرگ را سر پا نگاه دارد. ولي اين كه بهترين خطابه هاي دولتي ما محصول دروس خطبه براي پاي منبر است مايه تاسف است. بيشتر از آن اينكه مردم ايران اتحاد و تحريك و تهييجشان با چوب و چماق است هنوز و چهره عمومي يك مفهوم جدي در سياست ايران نيست.
■
دوران صفحه گرام هاي حالا گم شده در خاك، شكسته شده، بيرون ريخته شده. دوران خاطره وار شيرين و در سايه زندگي نوجواني مادر. دوران عشق هايي بي سرانجام. دوران آفت هاي زمين و زمان و شهر. دوران سربازان امريكايي و شكلات هاي آمريكايي در خيابان هاي تهران. دوران خلباني آن پدربزرگ. دوران خوش گذراني هاي پدر بزرگ پولدار. دوران كاباره ها. دوران راديو. دوران كجاوه. دوران سفر به فرنگستان. دوران عشق هاي پاريسي. دوران بازار و لاله زار و عكاسخانه پدربزرگان. دوران لوده بازي دختران نوجوان بي خيال وقت سوار شدن به ماشين هاي حالا سياه و سفيد غريبه ها و عكس ها --دختران نوجواني كه حالا بعضي هايشان نيستند. دوران سال هاي وبايي و پدر و مادر هايي كه مردند و باقي ماندگان. دوران خانواده هايي كه مسيرشان تغيير كرد. دوران بي اختيار گذر زمان و شدن زندگي هايي كه، ناچيز يا غني، سنت و باقي مانده حالاي من اند. دوران عشق هاي يك طرفه، بي طرفه، خارج رفته، به خاك سپرده شده، پنهان شده. دوران ترس از بيان حقيقت. دوران گم شدن همه چيزهاي خوب چون فكر كرديم حقيقت چندتا است و من نبايد تو را دوست داشته باشم. دوران مودي بلوز. دوران ملانكولي من، نايتس اين وايت ساتن، جميناي دريم. دوران خودم هم.
■
Another post for one or two persons, instead of distorting broadcast to enjoy the confusion over the country. The gestures of friendship it is that takes my attention away. Those that tingle my heart. If they do not speak to me I just may well be enough confused to randomly have fits of helpless discomfiture, very very readily apt to launch my Enola Gay. But I am comme il faut, although I don't have to. Propriety is confined to wives of diplomats and gentlemen of socialite. When it's the circumstances' call for contradiction what's the use of some mini dose of self-indulgence? Let the feelings mix up? Damn drown "crossing a stream with an average depth of six inches?" No. I stay comme il faut. I stay put, orchestrate what's fit, and improvise, leaving hesitation for those who dwell in solitude. I want to win.
■
مقايسه بكنين من رو با كلاس اجتماعي مرفه تر و آدم وار تر من سرم رو نمي اندازم پايين، در عوض سريع در ميام كه "سوپراناسيوناليستم! و آرياييم!" و اينطوري لا اقل يه جايي جزو "برترها" محسوب مي شم! نه خودمونيم مردم، كلا سوپراناسيوناليستي كه حرف بزنيم، خل و چل بودن ها. يكسري زور مي زدن تا سنن و روش هاي بهتر جامعه رو پيدا كنن و مثلا تو يونان مي شستن قصه در مي كردن از خودشون كه فلان پادشاه با مامانش خوابيد ببينيد چي شد يا افلاطون آتلانتيس از خودش در مياورد كه شاگردانش رو متنبه كنه، بعد يكسري دم مثلا يه مقاله رو مي گرفتن كه بله آريايي از همه بهتره و بعد نامردي هم نمي كردن اقوام شمال اروپا رو مي كردن آريايي! بعد هم ميليون ها نفر رو به كشتن مي دادن و خودشون رو هم. يا مثلا يكسري مي افتادن دنبال آتلانتيس مي گشتن اونقدر كه افلاطون به غلط كردن بيافته....
تو اين هير و بيري ديدن اون رشته اي كه تمدن رو پيش برده براي آدم متوسط مشكل مي شه. اون بنچ مارك هايي در تاريخ كه يك كوچولو تمدن جلو رفته رو بويژه آدم هايي كه با اصول تمدن مانوس هستند بايد بشناسند و بتونند نقل كنند. بديش اينه كه پرت و پلا زياد نوشتم ديگه حوصله ندارم باز كنم موضوعي كه مي خوام بگم رو.
ماجراي تشكيل صليب سرخ رو مي دونيد؟ يه بابايي سوييسي رفته بود پاچه خواري ناپلئون سوم يه جايي تو دورغوزآباد ديد جنگه و چند ده هزار نفري آخر جنگ زخمي و مرده افتاده بودن اون وسط، بيچاره وحشتزده شد نشست نوشت كه چه دهشتي بود و گفت يه گروه بي طرف هميشه باشه براي نعش كشي (من چرا اينجوري حرف مي زنم الان!!!؟) همه گفتن آفرين و كلي كف و سوت كه پس صليب سرخ درست كنيم. اين بابا هم تا آخر زندگيش مشغول برو دنبال اين وزير، اون وكيل شد تا همه ملل پايه باشن. اونقدر مشغول بود كه به كار اصلي و درآمدش يعني تجارت نرسيد و مالش ضايع شد. بعد هم سر جدل همكاري از همه جا رونده و مونده شد و فقير، تا در گمنامي يه وقتي كشف شد دوباره و اولين جايزه صلح نوبل رو گرفت. حقش بود؛ مي تونست از اول بره به مال و منالش برسه، پس پول جايزه دستمزد به حقي بود. بگذريم...اسم اين بابا Jean Henri Dunant بود. بريد از همون لينك ويكيپديا بخونين كه مثل آدميزاد نوشته، نه مثل ...
■
This is not supported by any study extended enough or any object or specific structure in mind and is only a random study that instigate me to do some research. It may be boring. And Beware of the Dog!(The kin recognition ability concept that is related to this article, should be of Golabi's interest, kin being what she's written about recently.) It'd be better if you could tell between me being a paedophile or being an occasional ethicist once you decide to read on. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Emotional incest is apparently the term that describes the situation in which "a parent relates to a child as a substitute for an adult partner. That child may become emotionally bonded to, and codependent with, the parent." I am not that stranger to such a stage; more or less I am aware, from real world, of the same relationship dynamics that is present here. --If you don't know that, watching Savage Grace should give you the right feeling. The film is an excellent portrayal of such a situation. Understanding this situation, I also know, as any other thing ethical, once you are in the situation you have the privilege to comprehend how things are what they've become. This means you understand what's behind each action, given you are smart and cool enough to act as an observer as well as a participant. --Given you are mentally and physically strong enough,-- suddenly not only you are forgiving --because actually once you without presumption review any action, either find it an act of ignorance, disability or deprivation, or an act even agreeable*-- but you are also able to influence the way things are. You can either give in or you can manipulate or exit. (*Incest of consenting adults, for example, could appear acceptable once you consider what irritates you about it could be a mere genetic preference for survival resulting from instinct. See Hypothesis of incest avoidance origins) Then once I began to think about that, that reminded me I virtually always, and righteously, rejected extraordinarily dumb ideas of general regulations. We are talking ethics here. Classic example is the boat that is about to sink unless one jumps out. Every logician to answer that would start to add conditionals. Otherwise we cannot set a rule if the elder should jump out, etc. My point is it is hardly the equal place of the participants to judge, let alone people from the outside. So punishment that is ruled by government to something that happens in a family is outrageous. Or is it not? Should society leave members of family be? If any family fails, it is their own fault? Actually I'd say no to the former. It is simple: once I find a person getting hurt I will try to help. Its why is out of the scope here but government has that function anyway because we want it to. But it's that what is actually harming, wrong, etc.? Illegal ? And what prescribed verdicts enforce actually help?
Why is that living forms decay and finally die?
The living --bee, cell, plant, mammal, fish-- experience, rather involuntarily, but sure with desire, a peak, a boost of life. When each and every cells of theirs is in an unquestionable harmony of beautifulness, freshness and augmentation. But none --nor worms, nor butterflies, nor flowers, nor man-- survive. They get to this point , enjoying being at their full physical potential, but eventually begin to decay, to die out, with no exceptions --not yet.
Once I was looking at a fossil of old ages, and imagining the living forest of then, say, in 430 million years BP on the Earth, I couldn't help asking myself about the inevitability of my death, and everybody's. How many times to go over the family albums, trying to recognise the young face of those who passed? Whatever --it just takes a flower to understand everything of life will die.
If it sounds terrible, terrible is being regretful of deeds --and what time afflicts?-- All in all it is too complex a situation to include or exclude rules of when to be regretful, excited or content. But the inevitability of death, in no reasonable manner, follows coming up with stories of heavens and gods --or vampires for that matter.
Someone someday may present a gift, bringing technology to reverse the inclination of death towards next generations of man. Until then I have no other choice but to accept the way nature has laid for the single time fate doesn't bear exemptions. Later let's let our imagination go wild about when we could possibly live indefinitely. Till then I know I won't go further than eigthy, ninety or at most around a hundred. It is not that life is short. It is that my period of life is specific.
That physical peak passed is sad. Whatever --it just takes a flower to notice that.
■
I was considering setting up a blog on manners, literature and arts just now. I am an art major, yet my pursuit of arts and literature are of a personal accomplishment nature. My line of profession is way different.
Again I see this is not an answer to any particular interest to communicate my ideas publicly, as they are not easily received in non-professional contexts. The motive is then not an exchange of ideas, instead organising and expanding my own. Or the urge to speak out things that I hardly ever express explicitly, those of derogating pre- and post-revolution Iran and people's lack of civility. This deficiency happens to constantly pique me. And about that others mostly grouch without the slightest inclination to study matters in a systematic, objective way.
There is actually no Zeitgeist recognisable in post-revolution Iran. Which means there are no de facto codes of behaviour, urban design or culture that exhibit civil qualities. I have not found an ounce of clarity about the word "civil" in Iran. This is not a topic I would, or sometimes could, discuss with people without pulling down dramatically a criticism. Either brief or prolonged, my rhetoric skills barely convey a point. Because for my fellow citizens, "talking", and hence listening, is only a poor, messy and not at all charming action and is rather like jolting a limb.
*
Speaking out the situation has never been my devoted endeavour. Because of that my intermittent attention to the matter does not prepare me to come out all mighty here, ready to be heard much seriously. Rather avoiding playing the "stand-up philosopher," I wish devoting a little time in this blog would let me write enough to get good at pointing out with intelligence the right and wrong in the course of the society, in terms of civility. Either way, I know my interest in taking such a job, is all but to wane. Hence I'll give it a time before starting anything, so not to make myself subject to ridicule or amusement of any possible audience.
■
|
|
Others
چند وبلاگ ديگر
به ياد...
|
