*
در هنگام انتظار است كه هر چه خيال نامعمول است به ذهن مي آيد. محتوا گاه از روياي ديشب است و فرمش را خدا داند.
آخر مگر مي شود آدم بنشيند قصه ناصرالدين بشنود و ناسزا نباشد كه روانه روح اجداد فقيد نكند. فلاكت كردارش بر ما باقي شد. خوب آخر قربانشان بشوم شما پس در وقتتان براي اين مملكت چه غلطي مي كرديد كه آنطور مي شد كه شد؟ حال اولي الامر چنان بود كه رفت. حال ما هم همان رخوت و هيئت تماشاچي و به معيت دوستان ذره اي غرولند كنيم كه اين باز همان آش است. اين كريم الطرفين ها اميدوار نيست. مگر همت كنيم تا اولادمان شكر خدمت به ادا رسانند. به قضيت كياست خود هركس خدمتي كناد كه مملكت را علتي پديد آمده لاعلاج مي نمايد.
■
