La!
"bienvenue sur l'ezine des mutants digituax."
: laspiral c'est rentré. Quel grand plaisir!
■
: laspiral c'est rentré. Quel grand plaisir!
*
The weather is congenial. It is so easy to feel the warmth. All the uncanny troubles go away by a simple expedient. One of taking an inert time to admire the grafts of flowers. And that from a relaxed position. Sprouts of blue, green, red and some colour I can not quite figure. Mountains are far and the view is vivid. On my mind is the most wanton coterie of memories. I submissively attend. I have never felt any more easy on life. It is so easy to forget who started all this change in her world around because she was the most natural power to endow life with grace.
■
My Death
My death shall be, however trivial, only trivial to the scale the universe and history are vast. So I imagine that the most dramatic of situations would be the ideal finale. Where all good things come shining out. When all things most trivial in ordinary will define how fate's woven. A time when past and future sharply meet. And I'm there and, even as the smallest of creatures, change the course of all things. That death would be where all parallel lines meet; where my soul becomes, at the tiniest moment, the most important thing in the world. And then, the beautiful, I'm so weak for love. I will carry the love with me to that very momentum. My death, I dream, shall be at a moment where the world's about to end, at the centre of one kind of an apocalypse. Where all the voices of world are calling. And all things will get most intense; sorrow, joy and love. When time and space bend and, when I look beyond, it's an infinite horizon of a whole history. When everything's millions of times more intense. And with it, my forever love, is pushed with an unstoppable force unto the centre of everything, written unto the eternity.
■
We're too different
I'm watching an exciting pop musical performance from the America in the 60s, by The Pointer Sisters, and their funny moves, and the care-free audience with those strange moustaches and puffy clothes. When with the navy my dad used to go to the US, around that time and before. He must have liked it there. Now, aged, he is stuck here in this dead city. It sharply occurs to me; a seemingly painful dichotomy for him of that place and time and here and now. It must be sad but hazy by time. You know, some of us never actually made it to the post-revolution, or some parts of us.
■
"..and if you move, real slow and let it go...I'm so excited, I just can't hide it, I'm about to lose control and I think I like it" مکاشفاتمن فارسی ام را همیشه خوب نمی نویسم. یعنی هر چقدر انگلیسی بدانم، فارسی کمتر می دانم. فارسی روزمره، زبانی که مولد نیست و منتشر و متنوع نیست، قیمت خودش را دارد. اما در یادداشت های این کمینه نظراتی قابل بحث آدم های جدی هست که حتی اگر خیلی فنی ارایه یا دفاع نشده باشند لا اقل محصول نظام و منطق اند. مثلا بحث غیبت مکانیزم ها در طرح نوین چیزها در "community development" و همینطور ارزش و اثر ممکن ادعاهایی که در "نفرین قلمرو" آورده ام. دارم فکر می کنم چرا احتمال اینکه در میان کسانی که اینها را خوانده اند آن آدم جدی علاقه مند بوده باشد، ناچیز است. به یک روش این پاسخش است: سوای از اینکه خواندن یادداشت هایم الزاما شیرین ترین تجربه ادبی نیست، خواننده ها یا سوادشان نمی رسد یا آنقدر که مثل حامد قدوسی با سواد و قابل احترام هستند، در آن جایی در طیف زیر قرار دارند که، گاه خودپسندانه، از نظر کردن خودداری می کنند. طیفی که یکسویش فیلسوف باشد (دور دور از تن دادن به واقعیت روزمره) و سوی دیگرش سیاست مدار/گذار (که نمی تواند در برابر واقعیت های دور و ورش تعارف بکند.) دانشمندان و دانشگاهیانی که فلسفی مآب نیستند (مثل قدوسی) در میانه این طیف هستند و من، هم در مضمون و هم در روش شناسی، عموما با آن دو سر مشغولم. البته که این یک نظر حساب شده نیست ولی به گمانم خیلی بی راهه نمی رود. ■ *
فروردين 88، فقط چند ماه از زماني گذشته كه با شادي از فقدان پدرش مي گفتيم. از دست دادن اوليا دردناك است. از دست دادن خواهر و برادر استرس متفاوتي دارد. بويژه كه گاهي فقط خواهر يا برادر نيست كه يك دوست هم هست. شايد، و من اميدوارم، شادي چند ماه ديگر، يك سال ديگر، شكسته و ناتوان از اين غم نباشد ولي همان يك لحظه درك اتفاقي كه افتاده است، همان يكساعت مزه مزه كردن آنچه قرار است بپذيرد، كه ديگر برادر نيست به اندازه يك ابديت طول مي كشد. آنقدر طول مي كشد، طول مي كشد، كه برسد هرچه براي پشيماني و حسرت و دلتنگي هست رو شود. آنقدر چگال است، ناجوانمردانه سريع است، كه هرچه براي پشيماني و حسرت و دلتنگي هست يك شوك بشود. نفرين قلمرو
مجموعه اي وجود داشت با عنوان Wandervogel (پرسه زنان) كه آغازگر و بخشي از جنبش جوانان آلماني بود. اين گروهي بود از تشويق ها و الهامات و هماهنگي ها براي دست زدن به كوهپيمايي و طبيعت گردي فردي يا گروهي با سبك و استيلي ويژه. اين واكنش جوانان بود به شرايط جامعه به فشار و محدوديت ها از سوي والدين و مسئولين. بازمانده
من متولد لذت جويي روزمره در ميان همهمه جنگي تحميلي بر ملتي هستم كه هنوز از آخرين تغيير حكومتش استقرار و قرار نيافته بود. مگر اينكه وارث حافظه اي بي رحم هم باشم، تنها توشه اي كه به ارث بردم دين و سنت بود. پيشاپيش هزينه هاي جنگ دارايي ها را به همين اموال انتزاعي كاسته بود. تنها ميراث ما فلاكتي بيهوده بود كه هر نسل بارش را به دوش ديگري مي گذاشت. گمانم همين ها نسل من را به نسلي متفكرنما تبديل كرد و ستاره شناس. A Repeating Diary
That's the world for me. There's nothing fascinating about it. It's hopeless, dark, scary, barren. Adjectives are abundant, will is not. Now it's funny how a most minute experience reminds you how it felt to cling to hope again. It's that perhaps I should expect my imagination resurrects; Imagine a machine with no drive in all the gears and motors. A robot lost in wastes.
■
A lose of hope is a lose of faith. In all the promises the world made you. But there's no force in the decrees of Gods. Memory fails me. I bear boring company of an exhausted Muse and her weak excuses. I'll finally fall when I least expect it and she won't lend a hand. Void of all the amusements of a life full, world loses all its glory of abstraction. Food is as material as it gets and I as animal as I am. It's the usual channels to win the hearts of nihilists. Gone with the Mowj
So is it presidential elections then? I hear aside from a nasty Hasan Rohani showing up to cry ideas he stole from the National Security Council before anyone could say "president," offices are coming up with jingles and slogans for a better known side of the campaign that toots Khatami's ego. Many speak up without trying to hide a support that looks rather like a desperate salute to a nostalgia. I do not find any eight years to be too embarrassing or trivial to be reviewed professionally. But I like their spirit. No one would think his last term was a nation-wide politically-charged emotional breakdown. Why not use his charisma to sort things out. Gosh, did he even imagine he had such charisma? Or his fans did. Why, could any one actually have someone's charisma --or the real qualification that could run the office-- inflicted on them? Like when you carve out the idol out of the wood that is not even the right size?
■
Or, I would admit, he might be the right size. But what change does the new term constitute? That is the problem with all the sensations and such. It is good that people have faith in their own beliefs. But how far would a cleric go? Tailoring an Iranian suit of government and life, based upon the dead ideas of a religion that should have been long gone, nothing different would come out. Not actually. So why all the fuss? I am sure the party of fans shrunk to exclude those who once expected Khatami to bring «justice» and «freedom» and ... not thinking if he is going on to the point of excommunication. And who has time to doubt if a country needs serious managers and politicians instead of wannabe showmen and rock stars? It has been painfully difficult for me at times trying to figure out how others infer while I thought it is me who is not understanding what is going on. But fortunately for me I am starting to disparage people with intelligence quota with size of peanuts and their poignant manners. community development
رابطه والد و فرزند براي من بسيار اعجاب انگيز است. همه نگاه مراقب و نگران كه به دنبال هر حركت كودك مي دود، و هر حركتش در زندگي. گاهي فكر مي كنم آيا قديم ها اين رابطه اعجاب اگيز تر بود. آن قديم تر هايي كه يك جامعه، قبيله يا ساكنين يك دهكده مثل يك خانواده بزرگ بودند و نگاه هاي نگران و مراقب يا همراهي و همياري نه فقط ميان اعضاي خانواده بلكه به ضرورت و ناچار ميان اعضاي اين جمع بود. مثل خانواده ي امروزي موفقيت اعضاي آن بويژه بستگي داشت به اينكه خانواده موفق و سالم باشد. و موفقيت آن واقعا ربطي به سيستم حاكم روابط اجتماعي ندارد. نمونه اي از هر مدل سيستم (قبيله اي، فردگرا) مي تواند موفق بشود و يا نه. *
In the afternoon, unloading furniture and other stuff from the truck. They used to be my sister's. But her family is about to leave Iran for another country. I didn't have any anticipation of what'd become of me, moving few heavy objects. Well, dead beat. So I figure I leave them without the final arrangement. Tired? I know the perfect spot to relax. There on the floor where I can feel the warmth of the setting sun dying away. Under the magical luminescence of the green lustre to my eyes' delight I slowly convince myself I can hear an unhurried rhythm relaxes my grip of the world. I don't remember when I lit the cigarette. Oh and I understand that for few minutes the spectres of unfortunate somehow dare not to interfere with this world. And to get the most out of it is there any ephemeral hubby? I guess. I check out gramophone records from the arrived fleet in the most prolonged manner.
■
فرزند نامشروع
شادي مي گويد "اگه یه زنی خواست بچه بدون بابا داشته باشه چی؟" پس از انقلاب
يك نوشته ي بسيار خوب: Dominic Sandbrook, After the revolution تشكرات فراوان، براي معرفي مقاله، تعلق مي گيرد به حاجي كنزينگتون لا اقل چند ماهي است، كه به شوخي و جدي ايران اين چند وقت را با چين اواخر جنگ سرد مقايسه مي كنم. افراد اندكي كه اين نظر من را شنيدند، خيلي از آن استقبال نكردند، بي آنكه ابعاد ممكن اين شباهت را درست نقد كنند. ■ Belly and Cigarettes
Once I come out of this strong depression phase alive that means I've solved even more fundamental principles. If I survive I'll be powerful and the world may want to fear or otherwise welcome me once again. Or else I'd be a complete loser.
■
I haven't had any exercise past few months. It's bizarre how fast one grows belly. ?يك كتابي بود بچه تر كه بوديم، به اسم "خنگ آبادي ها" به گمانم نوشته ي كستنر بود، يا شايد كس ديگر. ديدم اين چند روز اين ور و آن ور مردم كمي فهميده تر دارند "هوش برتر ايراني" را تو صورت ملت مي كوبند كه ياد آن كتاب افتادم. آخر وقتي اعتقاد قلبي ات اين باشد كه مردم كشورت از خنگ ترين آدم ها هستند، اين تصوير كميك كه آنها خود را از باقي جهان باهوش تر مي دادند فقط عقيده ات را تاييد مي كند. ■ زن نوشت، 2
Dear Shadi, contrary to your suspicion, privacy is the word. In person I can't be more candid. In here sharing ideas or information can first of all compromise my privacy and then others --although believe me in my case it isn't more sensitive than my diet! Even journalism is and must be restricted before it compromises peoples' or countries' privacy. And as much as this sentence didn't look good on a liberal, it usually is misappreciated. Say, in Watergate, if we assume it somehow damaged US' overall political health, it wasn't Woodward who jeopardised the status but the party reported and the following attempted cover-up. Ironically the Watergate involved some people invading someone's privacy. Also an honest journalist spends time figuring out what is the best way to report, so it doesn't undermine how the report's heard and at the same time if he's violating someone's privacy he shouldn't. You may have known I support, inactively!, more systematic, purposeful and revealing methods in our journalism. Finally what you may have heard in my tone is that I don't believe, and you wouldn't too, whatever information one has is for the public media. That is generally privacy, but the question is if one correctly classifies them for or not for public knowledge.
■
Back to Dokouhaki. As an independent journalist one tends to share more freely since she's barely a stakeholder in this or that affair. And also a journalist has much more to say than one idle sitting in her room or preoccupied with some other practice --hopefully still using her pen. زن نوشتخانم پرستو دوكوهكي، نويسنده وبلاگ زن نوشت، از غزه نوشته. همينطور نوشته كه دارد به تغيير شغل فكر مي كند. اگرچه حرفي در اين باره نزده، آيا ممكن است تغيير شغل از روزنامه نگاري معني اش اين باشد كه وبلاگش را رها كند؟ نوشتن در وبلاگ، براي همه، ارتباطي با زندگي روزمره و شغل دارد. مثلا من اينكه چه مي نويسم و چطور، و يا چه نمي نويسم، مربوط است به اين كه مسير شغلي ام چيست و محدوديت هايي كه دارم، محدوديت هايي كه يك خبرنگار با طبيعت كاري اش به گونه اي ديگر دارد و هم مطلع است و هم متمايل به به اشتراك گذاشتن ايده ها و اخبارش. زن نوشت از اولين و مهمترين وبلاگ هايي بود كه به خواندنش عادت كردم و به گمانم از قديمي ترين و مهمترين هاي وبلاگ فارسي هم باشد. در هر حال چيزي نوستالژيك است براي خودش. ■ غزهدر حالي كه قرار گذاشتيم با دوستي تا شنبه با هم درباره غزه، و رويكرد احمدي نژاد در نپذيرفتن صلح بر پايه دو-دولت، صحبت كنيم، من آخرين نوشته هاي مربوطه در روزنامه هاي گاردين و اينديپندنت را مرور مي كنم. مثل تمام دهه گذشته نوشته هاي رابرت فيسك عدالت خواهانه اما علمي است. نوشته هاي او و جوهن هري آنقدر اطلاعات مربوط و دقيق از تاريخ نزاع فلسطين-اسراييل مي دهد كه براي شما مدت ها طول مي كشد همين چند نكته ساده را درباره اين نزاع از منابع در بياوريد. نوشته هاي اين دو نفر اگرچه تروريسم را بدون تعصب نكوهش مي كند، و مثل من مي گويد از اسلامگرايان خوششان نمي آيد، به سابقه تاريخي وضعيت حاضر اشاره مي كنند كه در آن اسراييل همواره در تلاش براي "محو" فلسطيني ها تلاش كرده است؛ اين چيزهاي ناخوش آمدني كه با اين فكر كه زندگي و خانه آنها را غصب كرده پس فلسطيني ها هم هميشه نفرت آنها را در دل خواهند داشت و پيش از اعلام جنگ فلسطيني، و حتي با وجود مسالمت حماس در پذيرفتن صلح بر پايه دو-دولت، با آنها مي جنگد. به علاوه همه دلايل ديگر كه شايد همين وسط ها پنهان شده باشد و باز كساني مثل فيسك زحمت پيگيري اش را به خودشان بدهند. در ميان همه شلوغي خبري، نوشته اي از خالد مشعل، رييس دفتر سياسي حماس، در نسخه آن لاين شماره امروز گاردين قابل توجه است. نمي دانم چرا اين جمله اش توجه من را جلب كرد: "براي شش ماه ما در حماس ناظر آتش بس بوديم. اسراييل آتش بس را مكررا از همان ابتدا مي شكست." قطعا آنچه از مسئولين غربي و اسراييلي بشنويم گمراه كننده است. از همان روزهاي اول تيتر بزرگترين بنگاه هاي خبررساني انتقام و پاسخ به حق اسراييل مظلوم براي دفاع از ملتش به گروه شبه نظاميان غير رسمي مطرود و افراطي اسلامگراي حماس بود. بلر كه فرستاده سازمان ملل، آمريكا، اتحاديه اروپا و روسيه است مي گويد آتش بس در غزه چنانچه راه هاي انتقال پول و مهمات به حماس بسته شود دست يافتني است. بي ذره اي شرم بلر دارد برنامه اسراييلي خاورميانه را پيش مي برد كه چند روز گذشته از قرار بمباران غزه را هم در نقشه خود داشته است. بلر با تكرار جمله به جمله گزاره هاي سخن گويان دولت اسراييل عملا در نقش يكي از مذاكره كنندگان آنها كار مي كند. پروپاگانداي صهيون، يا براي تنوع روشهايي كه پي مي گيرد بگوييم روابط عمومي اش، اطمينان حاصل مي كند كه صداي شاهدين تيزبين در همهمه برنامه هاي آنها گم مي شود. با يا بي كمك آنها، رسانه ها و مخاطبان تبديل شده اند به ناظريني گذري كه بي خبر از همه جا بر پايه ادعاهاي مسئولين اسراييلي و غربي امروز رفتاري احساساتي بروز مي دهند و پس از آن دوباره به سراغ كارشان مي روند چون اخباري هم كه به آنها مي رسد تمام مي شود يا لااقل به همان اندازه خون و خونريزي برمي گردد كه ديگر همه به آن در خاورميانه عادت كرده اند. تيترهاي خبري به اندازه كافي ايده براي مخاطبين فراهم ميكند كه اگر ذره اي آماده جبهه گيري بر عليه حماس و ايده "شبه نظامي افراطي اسلام گرا" و تروريست داشته باشيد، قطعا حق را به اسراييل بدهيد. اين درسي است كه، نه فقط در جريان غزه، بلكه هر موضوع ديگري از جمله مسائل داخلي خودمان در ايران، بر اساس دانش دريافت شده از رسانه هايي غيرقابل اعتماد، و بر اساس تعصبي آماده تهييج جبهه گيري نكنيم. ■ |
|
Others
چند وبلاگ ديگر
مريم مومني
براي خاطر كتاب ها نیلوفر و بودنش آدم گلابی نسرین ميرزا پيكوفسكي تراموا لیدی M مريم اينا یک لیوان چای داغ موسیقی آب گرم بورلسك نظريات عارفانه موومان پنجم دودکش پاک کن ابرک شلوار پوش گیس طلا نازلي خازييل علف هرزه از زندگی حاجي كنزينگتون آيرونيك ايرنين فهيمه خضر حيدري قصه های عامه پسند اعلی حضرت حاج آقا سر هرمس View from Iran به ياد...
|
This is a Blogger. |