متن غرا به سبك كودكان لوس براي پينوكيو
من آن ماشين تهي نيستم پدران من، نسل گذشته من، كه شما شده ايد. آن ماشيني كه در كارخانه توهم تاريخ ايران ساخته شد. ماشيني كه تمام منطق و نياز و درك واقعي اش از دنيا را فراموش كرد. ماشيني كه لذت عمل فقط به آنچه آنرا فهميده نمي شناسد. ماشيني كه نمي داند كدهايش را ماشين ديگري برايش نوشته. ماشيني كه نمي داند آنچه به آن باور دارد و تلاش براي آن آنرا در رنج و زحمت انداخته حاصل اعتماد واقعي و لمس حقايق دنياي بيروني نيست. ماشين تهي كه مي توانست ياد بگيرد خودآگاه باشد، به خودش احترام بگذارد و آنوقت فرشته مهربان آگاهي اش هويت انساني او را جشن مي گرفت.
پدران و مادران من، نسل هاي قبل من كه در زمان نيازم به شما حاضر نبوديد، و مفيد نبوديد. نوبت من است كه كشورم را بسازم. اين شانس من است. نوبت من است تا بگويم عقايد و نظرات من چرا چنين است و از كجا مي آيد. با من ناچاريد به مهرباني و ادب سخن بگوييد زيرا عقايد و نظراتم را و ريشه ها و دلايلش را نشان مي دهم به هر زباني كه مي دانم.
شما تركيبي هستيد از خوبي و بدي، از جهل و دانايي، و من هم. و من هم دوستتان خواهم داشت. هم با شما مبارزه مي كنم. هم از خوبيتان استقبال مي كنم هم بديتان را نكوهش مي كنم.
و من ديگر آن ماشين تهي نخواهم بود، پدران و مادران من، نسل گذشته من، كه شما بوديد.
■
