راه اصلاحات (3)
نكته اي كه در دو يادداشت پيشين جا انداختم تاثير گزينش در ايران است. گزينش عقيدتي دولتي كه بر اساس قوانين هم نوشته شده و هم نانوشته است، و گزينش بر اساس آشنايي. گزينه ي نخست واقعا ناگوار است.
مثلا فكر مي كنيد در ايران گرافيست نداريم كه تلويزيون آن تصاوير زشت را مي سازد و پخش مي كند. سليقه ي تلويزيون از مردم معمولي پايين تر است، چرا؟
در حالي كه مديريت كشور نياز به افراد توانمند دارد تا بتوانند جهت دهند و حمايت كنند. قوانين اسلامي و عقيدتي دولتي براي گزينش تمام نيروهايي را، كه واقعا توانايي و لياقت داشته باشند، حذف مي كند، كنار مي گذارد و مي خواهد از ميان عقب مانده هاي ذهني و ناتوان همفكرش افراد را بر سر كار بياورد. بخش بزرگتر مردم در ايران، براي عقايدشان، براي انقلابي نبودن و ريش نگذاشتن، ايراني بودنشان از نظر دور مي ماند و غير خودي مي شوند. عده ي معدودي كه در دولت هستند يا به زور و نيرنگ در قدرت اند يا غريبه هايي كه براي انطباق عقايدشان به مقام رسيده اند.
نبايد اجازه دهيم در قرن بيست و يكم، عده اي معدود و عقب مانده در فرهنگ و اجتماع، قدرت كشور باشند. نبايد اجازه دهيم، وقتي نيروهاي عاقل و توانمند داريم، مورد گزينش واقع شوند.
اين نگراني در دو سطح بايد به طور جدي پيگيري شود. يكي وضعيت گزينش كه از سوي قدرت حاكم اعمال مي شود و نه از سوي مردم و انديشمندان. دوم اينكه از اساس براي چه بايد چنين عقب مانده هايي در مركز قدرت باشند كه حالا بخواهند درست گزينش كنند يا غلط؟ مردم و انديشمندان ايران به هر شكل ممكن بايد در هر دو سطح اوضاع را متناسب و معقول كنند. اما چه طور؟ چه كار كنند تا حاكمان حاكماني با سوادتر از مردم كوچه و خيابان باشند؟
■
