راه اصلاحات (2)

پست قبلي را اينجا ادامه مي دهم. اجراي اصلاحات در آن گونه ي نخستي كه آقاي احمد ميدري مي گويد، يعني اتكا به تغييرات در سطوح كلان، به دلايل متفاوتي كه هم ايشان توضيح داده اند و هم بايد بيشتر باز شود راه حل مناسبي نيست. (بدتر از آن اينكه هرروز يك عده تركيب "مردم سالاري ديني" را تكرار كنند و بگويند كه چشم جهانيان را تجربه ي ايران خيره كرده است. اين ديالكت اوج بد سليقگي است)
اما ديدگاه دوم آقاي ميدري درباره اصلاحات، اصلاحات در سطوح كلان و خرد با درك روابط اجتماعي موثر (لطفا رياضي دانان و فلسفه شناسان آشنا به سيستم ها كمك كنند!،) چگونه اجرايي مي شود؟ آن "تغيير مجموعه اي از روابط اجتماعي، از مديريت شهري تا مديريت بنگاه هاي اقتصادي و مدارس" چگونه عملي مي شود؟ آن تكنوكرات ها، مديران اجرايي، چه كساني هستند؟
اجرايي كردن اين ايده نياز به دركي اجرايي دارد و به واقع بيني مدبرانه. و با نشان دادن دلايل فني و كافي مي توان نشان داد اهميت پرداخت تخصصي هر يك از مسايل ما بستري است كه بر روي آن تغييرات جنبه اي همه گير و به وسعت كشور پيدا مي كند. اين يعني توسعه و فعاليت مغزهايي كه به طور تخصصي دست روي مسايل مختلف مي گذارند. بله، همان آكادمي. دو نكته: پرداخت تخصصي بايد حقيقتا مبتني بر بينش علمي، و يا با كمبود مغزهاي ايراني مبتني بر آزمايش و خطا، باشد. دوم آنكه خود اين فعاليت نيازمند بستري اطلاعاتي-رسانه اي است كه مغزهاي علمي كشور را در برخورد با يكديگر و در برخورد با جامعه و دولت قرار دهد. به نظريه اي فكر مي كنم كه بگويد اين بستر رسانه اي بر دو لايه ي يكم، عمومي، شامل نظريه ها و مهارت هاي اجتماعي، و دوم، لايه ي رويي يا پياده سازي، شامل فناوري ها و ابزارها، است.

كمي بي ربط: بايد نگاهي به آخرين كارهاي هابرماس بياندازم. ■