*

تهران برف مي آيد. لطيف است و وحشي مثل زني كه روي تنت غلت مي زند برهنه و مي داند دنبال چه ميگردد. يك جاي گرم كه آرام بگيرد. شاد است و بي ادب مثل يك آهنگ فولكولور. همان يك ذره وقتي را كه دارد از دست نمي دهد. مثل يك عاشق روي دانه برف ديگر مي پرد، هر يك دانه بر ديگري. حيواناتي شهوت رانند كه آسمان خالي را رها مي كنند و حريصانه به سوي زمين مي آيند. ما تماشاگرانيم و ووايرهاي محرم، خام يادگرفتن و تحريك شدن. ■