*

يك مكالمه تلفني كوتاه براي برنامه يك مسافرت مختصر، و بين ما فقط اشاره اي كوتاه به انتخابات فردا است. تعجبي نيست هميشه با هم هماهنگ بوديم خود به خود. اصلاح طلبي چيزي براي ما ندارد. ديگر شور سال 1376 كسي را فريب نمي دهد. توپ و بازي براي همين مسلمانان. عقب مانده ها. هيچ جاي دولت آدمي را پيدا نمي كنم كه بگويم فلاني مطابق نظراتي كار و زندگي مي كند و سياست مي ورزد كه يك روز نتايج آن را ستايش بكنم. اين همه دانشجو هنوز و دوباره براي اصلاح طلبان كار مي كنند. --به جز انجمن اسلامي ها-- چه قدر يك مرد بايد درمانده باشد كه سر تاييد پيش كساني خم كند كه ذره اي عقايدشان برايش قابل قبول نيست. زشتي و ناهماهنگي فرهنگ سياسي ايران خرده گرفتني است. اين بزغاله هايي كه سياست ايران را مي سازند آورنده يا گاهي فقط حافظ chaos هستند. خوب نگاه كنيد. سياست ايران منظره ناخوشايندي است. عقايد سخيف و هر عملي شبيه هرچيز به غير از خردمندانه. اين سياست، و اين مردم هيچ چيزي "خوب" وسط نمي گذارد كه از آن مراقبت كنم و بپرورانم. نقل قولي هست از ادموند برك: "مردي كه از دودمان خودش مغرور نباشد هرگز چيزي پس از خودش نمي گذارد كه شايد آيندگانش از آن مغرور باشند." گمان مي كنم اين خيلي بيشتر از كمي شبيه وضع ما در اينجا است. ■