*

هند علاوه بر خروج از پروژه خط لوله صلح --هم زير فشار آمريكا و هم پس از كشف ذخاير بزرگ گاز در شرق اين كشور-- آخرين كاري كه بايد مي كرد پرتاب موشكي بود كه ماهواره جاسوسي اسرائيل را بر فراز ايران قرار مي دهد. مثل جريان CIA و اسكار براي "دكتر ژيواگو،" چنين حركتي را كاملا سياسي تصور مي كنم؛ هند طبيعتا به محض مطرح شدن پيشنهاد اين پرتاب متوجه حساسيت موضوع شده است --اسراييل مجبور بود ماهواره اش را از پايگاهي در هند پرتاب كند؟-- اما اسراييل اين انتخاب را پيش پاي هند گذاشت تا احساس هند را نزد ايران و جهان نمايان كند. تا پيش از اين هند دوستي با واشنگتن و ايران را با هم داشت اما اسراييل با اين حركت كمك كرد اين منظره واضح شود كه هند در چه شرايطي راحت تر است؛ اگر هند مجبور به انتخاب نشده بود به روش سابق روابط حسنه اش را با ايران دست و پا شكسته ادامه مي داد. حالا همه ديدند كه اگر هند مجبور به موضع گيري شود چه طرفي مي رود.

هنوز نمي دانم در سفر پوتين به ايران براي اجلاس سران كشورهاي حاشيه خليج فارس چه بر سر رژيم حقوقي درياي خزر گذشت. اگر هر توافقي مي شد يكي از راه هاي ايستادن ايران و روسيه در برابر آذربايجان براي خط لوله Trans-Caspian حذف ممكن بود بشود. در هر حال در همين حدود زماني بود كه پوتين، نظربايف و بردي محمدو درباره توسعه و بازسازي خط لوله گاز كنوني به نتيجه رسيدند. عجالتا طرح Trans-Caspian كنار گذاشته مي شود، ايران و روسيه دور زده نمي شوند. ■