"...She'll be happier with a hoover." يا چرا ويرجينيا ولف مهم است؟
Mona Lisa Smile را ديدم.* به اين فيلم احتياج داشتم.** مي خواستم احساس پرسش را در من تقويت كند كه رفتاري نكنم كه بشود آن را به چالش كشيد؛ كه بشود آنرا ساده زير سوال برد؛ كه بشود آنرا احمقانه يافت. و همينطور ديدمش براي نگاه دوباره اي به مسائل زنان.
فيلم را ديدم تا من را به فكر بياندازد. درباره اخلاق در كار و زندگي. من الان در موقعيتي هستم كه يك حركت كوچكم ور رفتن با ادراك مخاطباني بسيار است. هميشه ممكن است در اين موقعيت باشم. همه ما هستيم. تقريبا همه رفتار هاي ما جاي اين جهت گيري است. در موقعيتي كه حركت و تصميم ما، رفتار و انتخاب هاي ما در باره خودمان، در برابر ديگران مي تواند از مسير خوب بودن و درست بودن بيرون بيايد، گرفتار سنت و ذهن و تربيت. اگر زير پيچيدگي هاي زندگي بالغ نتوانيم اساس و اصل ماجرا را ببينيم و از خودمان بپرسيم "چرا؟" و "آيا واقعا اينطور است؟" چه زندگي غم انگيزي خواهيم داشت.
*بويژه بعد از اينكه فهميدم Maggie Gyllenhaal توش بازي ميكنه!!!
**چه خوب كه خيلي شبيه انجمن شاعران مرده نشد. وگرنه لوث مي شد.
اين هم از عواقب محدوديت وقت؛ شايد يك وقت ديگر اين نوشته را براي روشن بودن و مفهوم بودن بازنويسي بكنم.
■
