سيرالئون متهم مي كند

وقتي اسلحه اش را به سوي مردم مي گيرد و شليك مي كند فرصت فراموشي و تنفر از خانواده گم شده اش را پيدا مي كند و عادت كردن به بي رحمي. چقدر طول خواهد كشيد، اگر هرگز از آن جهنم بيرون بيايد، تا بتواند در يك خانواده ي طبيعي پذيرفته شود و با همسالانش بازي كند و ياد بگيرد؟

خبر راي دادگاه ويژه ي سيرالئون¹، در لاهه، در محكوم كردن متهمان جنايت جنگي اين كشور به خدمت گرفتن كودكان زير 15 سال، توجه فعالان حقوق كودكان را جلب كرد: اين نخست راي از اين گونه بود كه از سوي محكمه اي زير نام سازمان ملل صادر شد.

بزرگسالان هم جان و حياتشان مهم است. اما بزرگسالان از نظر اخلاقي و تصميم گيري استقلال و توانايي بيشتري دارند و نبردها تاثير منفي كمتري روي يك انسان بالغ دارد، يا اينطور به نظر مي رسد. سربازان در نبرد در شرايطي قرار دارند كه خشن بودن، پست بودن و بي رحمي آسان تر است. قراردادن كودكان در اين وضعيت در تربيت و ذهنيت آنها و شكل زندگي آنها تاثير فراوان دارد: موقتا مسئله ي مخالفت با شركت كودكان در نبردها يك مسئله ي فوري است تا زماني كه خشونت و خونريزي گروهي جايش را به راه حل هاي سياسي بدهد. در حقيقت تمام قوانين و توجهات اينچنيني جنگ را در اصل نمي پذيرند، اما به دليل رويداد خارج از دسترس اين درگيري ها، به كمك رساني و دخالت در آن مي پردازند.

در آفريقا بويژه كودكان واقعا در سنين پايين به نبردها آورده مي شوند: اكثر آنها به زور از خانواده اشان جدا مي شوند؛ خانواده اي كه شايد توسط نيرويي كه در استخدامش هستند و در جلوي چشمانشان به قتل رسيده باشند.