1357 (1)
فكر كرده بودم كمي درباره ي ابتداي انقلاب بنويسم. هم براي بازبيني سياسي و اجتماعي و هم براي بررسي انقطاع هنر پس از 1357 از پيش از آن: انقطاع وحشتناكي كه ايران در مسير پيشرفت را ناگهان به شرايطي نامعلوم فرو برد. براي آن بازبيني سياسي هم مي خواستم از عكس هاي عباس (مگنوم،) مانند آن عكس از تظاهرات در طرفداري از شاه، استفاده كنم. فعلا آماده ي نوشتن آن نيستم اما امروز تصادفا كتابي* را براي مطالعه خانه آورده ام كه با خواندن بخشي از مقدمه اش شگفت زده شدم. كتاب دقيقا همين كاري كه من مي خواستم به اختصار اجرا كنم را در پروژه اي بزرگ و با جمع آوري آثاري مانند عكس هاي عباس اجرا كرده است. فكر كردم تكه اي از آن را نقل كنم تا بعد در نوشته هاي بعدي درباره ي همين كتاب، عباس، هيفوس، سياست و همه ي چيزهاي ديگر بنويسم...فقط همين اواخر است كه، براي مثال، ما جدا انبوه راه هايي كه هنرمندان خاورميانه ميراث پيچيده و چندنماي فرهنگي را با ادراك مدرن آشتي داده اند مورد توجه قرارداده ايم. اينجا در اين كتاب، فرهنگ ديداري ايران بين دهه ي 1960 و 1970 سكويي به ما ارايه مي دهد، نه فقط براي نگاه كردن به هنر پارسي مدرن، بلكه همچنين براي سنجيدن اضطراري مسايل اجتماعي، مانند سياسي شدن اسلام. چگونه يك كشور --كشوري كه زماني نمونه ي عالي مدرن شدن آزاد** اعلام مي شد-- انقلابي اسلامي را تجربه مي كند كه پيامش در تصوري بومي غوطه مي خورد كه خواستار بازگشتي آرماني به گذشته بود؟...
