پيروی ِ ناچار ِ آيين قلدری
اين نوشته يك يادداشت كوتاه است و براي بازنويسي در يك متن بزرگتر احتمالا بزودي از اينجا برداشته خواهد شد.
به عنوان مقدمه نگاهي به اين گفتگو با چامسكي خوب است —اين به اين معني نيست كه من تاييد كننده قطعي زبان چامسكي هستم— به مثال هاي او درباره دليل حضور آمريكا در خاورميانه —نفت— و رفتارش دربرابر انتخابات آزاد در فلسطين —كه به فاجعه ي اخير انجاميد— و رفتار تاريخي اش با ويتنام و كوبا نگاه كنيد. او روش آمريكا را روش مافيايي مي بيند؛ به زباني كه من پيشتر گفتم، قلدري كه نافرماني را تحمل نمي كند و همه چيزهاي خوب را —حتي در زبان، مانند دموكراسي— براي خودش مي خواهد. و اينجا رابطه اي بين نگاه من به قدرت در ايران و ادبيات گفتار بين المللي آمريكا ديدم. نگاه من به قدرت در ايران پس از سال ها به اين تصوير رسيده است: قلدري كردن. و من معتقدم اين قلدري كردن بايد با رفتار مشاركتي و حمايتي —كه البته به "شكل" اعتراض هم پديدار مي شود— مهار و معتدل شود. تا پس از آن بتواند به سمت تحقق ممكن يك كشور متمدن و پيشرفته پيش برود.
حكومت ايران ِ پس از انقلاب، با دولت هاي آمريكايي متفاوت است. اما آنطور كه در يك يادداشت ديگر توضيح خواهم داد، خام و جاهل و ضعيف در مديريت است و ايده آل هاي مناسبي براي دست يازيدن ندارد. در اين شرايط و با ديدن "جنس تقلبي" هايي مثل "مردمسالاري ديني" آيت الله خامنه اي و، با كمي چشم پوشي، ادبيات داخلي و خارجي رييس جمهور احمدي نژاد، بايد نگران باشيم كه اوضاع از اين بدتر شود و بجاي اينكه ايران به سمت يك جامعه ي پيشرفته —فرهنگ، اجتماع، اقتصاد و سياست— پيش برود در گير و دار جنجال هاي برآمده از برتري جويي (هيجموني) آمريكا و به دليل ناتواني و نداشتن پايه هاي مطمئن فرهنگي، احساسي و اجتماعي، به همان روش و ادبيات آمريكايي گرايش پيدا كند، كه، به نظر من، از چيپ ترين روش هاي زندگي سياسي و اجتماعي جهان است.
گاهي مسائل يك گروه —در اينجا كشور— به سادگي با مدل رفتارهاي انساني قابل توضيح اند.
■
