يك سري فيلم سفارش داده بودم. يكي از آنها كه قرار بود "خانه ي هزار جسد" Rob Zombie باشد، به اشتباه گيگولوي اوروپايي است! جزو لطايف دي وي دي مورد نظر Special Features است كه قطعات مثلا طنزي در قالب تبليغات ابزارها و مصاحبه هاي درباره ي ابزارهاي بزرگ كردن آلت مردانه است. "سخيف!" به اين مي گويند يك شروع بد براي يك روز خوب براي من!
من پورنوگرافي در تاريخ مصور جهان را در چند جا ديده ام كه از ميان پمپئي، ايران دوره اسلامي و ژاپن، ژاپن براي من جالب تر بوده است. البته اين جداي از شرايط دنياي بعد از انقلاب صنعتي است. عكس هاي يك عكاس معروف آمريكايي را نگاه مي كردم. كارهايش مانند Nan Goldin بسيار شخصي است. يكي از آلبوم هايش (در 1993) براي نمايش تصاوير عريان فرزندانش جنجال برانگيز شد. با اين همه، تمام اينها فرصت هايي براي كشف و جستجو در آزادي و سلامت بدن انسان است و حضور آن در زندگي جمعي ما. و من هرگز نمي فهمم براي چه مردم اين اندازه شرمگين هستند. تصور مردم از خودشان چيست؟ لباس ها و خيابان ها؟
ترديد هايي كه درباره احساسشان درباره اين "پالس" ها و اين كه چه كار بايد بكنند، نتيجه ي اين است كه فرصت نمي كنند و توانايي اش را ندارند به تنهايي اعماق تاريخ بشري، بدن انسان و روانشان را بگردند. تابوهاي اجتماعي مبهم تر از آنند كه مانع عمل خاصي شوند. اما مردم خودشان نمي دانند با اين احساسات چه بايد بكنند و از كجا مي آيد. حتي بيشتر احساساتشان را از يكديگر تشخيص نمي دهند؛ نياز جنسي، عشق، دوستي، رابطه ي خانوادگي، ترس، نگراني، كينه...
اما خوب بود مردم، در ايران، بدون آنكه لذت از زندگي را جرم تلقي كنند، ذهن و بدن خود را خوب مي گشتند. ياد مي گرفتند آن هوس هاي گذراي مازوخيسمي و ساديسمي اشان را كشف كنند. و مثلا واژه ي F3tishism را مي شناختند. سعي مي كردند به جاي فروخوردن آن، آن را بشناسند، بررسي اش كنند و با آن در زماني كه درست است مواجه شوند. گاهي اين احساسات پنهان شده در اندازه اي مهيب به فرد هجوم مي آورد و به تلاش خشونت بار و بدور از اخلاق براي ارضاي آنها پايان مي يابد. در عوض لذت آنرا تجربه كنيد. در آن كنكاش كنيد تا آنرا بهتر بشناسيد. در حقيقت اين احساسات ساخته ي خود مردم هستند. ساخته ي روش زندگي مردم هستند. هرچه مردم زندگي سالم تري در پيش بگيرند، در جسم و روان، نتيجه ي آن تسلط بيشتر و زندگي باز سالم تر است.
■
